VALUE SCALE

نوعی محاسبه‌ی کرایه‌ی حمل است که طبق آن، کرایه، به‌تناسب ارزش، افزایش می‌یابد، و مبنای ارزش نیز، بها یا ارزش FOB محموله است. قید علامت، یا حروف اختصاری v.s، به این معنا است که کرایه، برحسب ارزش، محاسبه شده، یا خواهد شد. مبنای محاسبه نیز، وزن، حجم، یا رابطه‌ی ۱۰۰۰ کیلو برابر m^۳ ، خواهد بود.

درمورد محموله‌هایی از این نوع، فرستنده، اغلب این جمله را « ارزش این کالا، طبق اظهار فرستنده، x دلار در ازای هر تن یا مترمکعب می‌باشد»، در بارنامه، قید می‌کند.

بنابراین، خط کشتی‌رانی، می‌داند که درصورت بروز خسارت، مسولیت او، درچه حدی خواهد بود، و هرگاه فرستنده، یا بارفرابر، به‌منظور پرداخت کرایه‌ی کم‌تر، ارزش غیرواقعی (پایین‌تری) را، اظهار کرده باشد، با مشکل مواجه خواهد شد.

در بعضی از کشورها، قوانین حمل‌ونقل، مسولیت حمل‌کننده را، به ارزش اظهارشده‌ی کالا، محدود کرده‌اند، که درصورت بروز خسارت، حمل‌کننده، مسول جبران ارزش واقعی کالا، نخواهد بود.

به‌عبارت دیگر، یکی از اصول، در تعرفه‌گذاری‌های حمل‌ونقل، این است که نرخ، بازتابی از ارزش کالا، باشد. هرچه ارزش کالا بیش‌تر باشد، به‌همان نسبت، نرخ هم بالاتر است، و به‌اصطلاح، نرخ کالایی Commodity Rate، نامیده می‌شود.

نرخ کالایی، به‌این معنا است که هرکالایی، نرخ خاص خودش را دارد. در تعرفه‌ها، طبقه‌ی ۱، مربوط به بیش‌ترین نرخ، و طبقه‌ی ۲۵، مربوط به پایین‌ترین نرخ است.

بعضی از خطوط، یا اتحادیه‌ها، شیوه‌ی اعلام، یا محاسبه‌ی کرایه، به‌صورت درصدی از ارزش کالا را، برگزیده‌اند، به‌عنوان مثال، ۲ یا ۳ درصد از ارزش کالا. دراین حالت، کرایه‌ی حمل، برابر درصدی از ارزش کالا خواهد بود که، براساس ارزش FOB، و اغلب، درمورد کالاهای گران‌قیمت، کاربرد دارد.

هم‌چنین، کالاهای قیمتی، نیاز به مراقبت و انبارداری ویژه دارند، تا مورد سرقت و آسیب، قرار نگیرند. دربرخی از ترمینال‌ها، محوطه‌ی خاصی، برای کالاهای قیمتی، تدارک دیده شده، که نرخ انبارداری آن، بیش از محوطه‌های معمولی است.